Քաղաքացու համար քաղաքական ազատությունը հոգեկան հանգստություն է, որը հենվում է իր անվտանգության մեջ համոզված լինելու վրա։
Շ.Մոնտեսքյո
Ինձ համար, իմ արժեքային համակարգում բարձրագույն արժեքն ազատությունն է՝ իր բանական դրսևորումներով: Փոքրուց միշտ ցանկացել եմ լինել ազատ ու անկախ: 88-ի զարթոնքին 20 տարեկան էի, հույսով ու հավատով գնում էի միտինգների ու նստացույցերի. ուզում էի` իմ փոքրիկ, տանջահար Հայաստան երկիրն անկախանա, ու ես լինեմ աշխարհի բոլոր քաղաքակիրթ երկրների քաղաքացիների նման՝ ազատ ու անկախ:
Ես հասկանում եմ, որ կոմունիստական հասարակարգը չէր կարող առողջ լինել ու ինքնուրույն գոյատևել առանց բռնատիրության, բայց, համենայն դեպս, ես այդ երկրում ինձ ավելի ապահով ու պաշտպանված էի զգում, քան այսօր՝ անկախ Հայաստանում: Անկախության հռչակագիրն ընդունվեց, երբ ես ռուսաստաններում փոքր երեխա պահող ջահել կին էի, «պերեստրոյկան» եկել ու դատարկել էր խանութները, ու իմ առօրյան, ինչպես բոլորինը, կազմված էր հիմնականում հերթեր կանգնելուց ու մթերք հայթայթելուց: Ու երբ ռուսներն ինձ ասում էին, որ սովետի քանդման մեջ մենք ենք մեղավոր մեր ցույցերով, ես հպարտություն էի զգում ու ամեն կերպ փորձում էի հասանելի դարձնել մեր՝ Ղարաբաղի հայկականացման հարցը: Չնայած նրան, որ անկախությունը հռչակվեց առանց ինձ, երկիրն էլ 10 տարի ապրեց առանց ինձ, էդ հռչակագիրը ջնջեց տարավ իմ բոլոր երազանքները, որոնք կապված էին ստաբիլ «սովետի» հետ` ես բուհից հետո պետք է աշխատեի ինչ-որ հաշվողական ինստիտուտում, հետո դիսերտացիա պաշտպանեի, բնակարան հերթագրվեի ու մի 10 տարի հետո ստանայի: Այսինքն՝ 2000 թվականին ես տնատեր պետք է լինեի:
Բայց ես կենցաղային մուկ-տիկնիկ չէի, որ միայն նյութական ու սոցիալական խայծեր կուլ տալով բավարարվեի: Ես հավատում էի: Ես հույսեր էի կապում իմ երկրի «անկախ» բնորոշման հետ: Մտածում էի, որ ազատ երկրի քաղաքացին պետք է հարգանք ունենա այլ երկրների սահմաններն անցելիս, նրան պետք է արժանապատիվ ընդունեին մյուս անկախները….
Իրականում պարզվեց, որ բոլոր հույսերս փուչ են…
Պարզվեց, որ իմ երկրի անկախությունը ոչ միայն ձևական է, որը պիտի ոչ մի կերպ չազդեր իմ անհատականության ընկալման վրա, որպես երկրի քաղաքացի, այլև վնասակար ու ապականիչ: Երբ ես մտնում եմ եվրոպական երկրներից մեկի դեսպանատուն հայցվորի կարգավիճակով, անցնում եմ հարցազրույցներ, ներկայացնում զանազան փաստաթղթեր իմ` վստահելի անձ լինելու մասին, որ ես ԱՐԺԱՆԻ ԵՄ նրանց երկիր մուտք գործելու թույլտվություն ստանալու, ես հասկանում եմ, որ իմ երկիրը, նրա քաղաքացին հավատ չեն ներշնչում, որ ամեն երկիր վախենում է, թե մենք կմտնենք իր տարածքն ու չենք ցանկանա վերադառնալ հայրենիք, ու շատ էլ ճիշտ է անում, որ վախենում է, որովհետև դա այդպես է:
Անկապ Անկախություն…
Ի՞նչ է տվել մեզ անկախությունը: Մի պատերազմ, որը կյանքեր է տարել, հողեր է նվաճել, որոնք չգիտես ինչու չենք օգտագործում. Ղարաբաղում մնացել է սովետի ժամանակների բնակչության լավագույն դեպքում 20 տոկոսը: Ղարաբաղցիք դուրս հոսեցին «ազատագրված» տարածքներից անկախանալուն պես, ցրվեցին աշխարհով ու գերբնակեցրին Երևանը: Ղարաբաղցիք, որ դարեր ի վեր անուն են հանել որպես խիզախ, չհանձնվող ու տոկուն տեսակ, լքել են իրենց անկախ հողերը:
Ղարաբաղը առանց Հայաստան չի կարող լինել: Ղարաբաղը Հայաստանի ծուռ հայելին է: Այսօր Ղարաբաղի հարցը սառեցված է. լուծումը ոչ մի կերպ չի երևում:
Մարդիկ շարունակում են դուրս գնալ:
Հայաստանը ևս անկախանալուց հետո մեծ արտահոսք ունեցավ: Բայց լավ է, գուցե բարին դա էր, թե չէ ո՞նց էինք էդքան մարդ կերակրելու: Մեր հիվանդ հայությունը, որը սնվում է դրսից, ո՞նց էր ապրելու, եթե ամեն ընտանիք չուենանար գոնե մեկը դրսում: Հիմա ի՞նչ, էդ ընտանիքներն անկա՞խ են: Հայաստանը դարձել է «գրանտակեր», միջազգային կազմակերպություններին խաբող ու ստախոս երկիր:
Մի երկիր չի կարող լինել ազատ ու անկախ, քանի դեռ նրա քաղաքացին ձեռքը մեկնած է պահում` մուրալու համար:
Քաղաքացին չի կարող լինել ազատ ու անկախ, քանի դեռ նրա պետությունը չի հոգում նրա առողջության մասին, ու մարդկային կյանքը չի գնահատվում ամեն ինչից թանկ: Մի երկիր չի կարող լինել անկախ, որը մարիոնետի պես շարժվում է ռուսի կամ էլ հետո ում բաժին կհասնի թելիկներով:
Ընդդիմությունը չի կարող լինել անկախ, քանի դեռ կախված է մոնիտորինգի համար արված անիմաստ միտինգների մարդաքանակից ու չի ընդունում մի ճշմարտություն, որ հեղափոխությունն առաջին հերթին պետք է տեղի ունենա մարդկանց գիտակցության մեջ, հետո դուրս գա փողոցներ, թե չէ կմնանք նույն ղեկավարելի, գայլից վախեցող ոչխարի հոտը:
Ընտրությունը չի կարող լինել ազատ ու լեգիտիմ մի երկրում, որտեղ Աստվածը փողն ու ծանոթն են, սրբությունները՝ սեփական փակ տարածքը՝ ընտանիք, ընկերներ:
Մարդը չի կարող լինել ազատ ու անկախ իր երկրում, քանի դեռ այդ երկիրը կախված է իշխանական կլանների ներիշխանական «ռազբոռկեքից» ու ամենաշատը 10 մարդու քմահաճույքից: Ու իրականում նույնիսկ նրանք անկախ ու ազատ չեն:
Մարդը չի կարող իրեն համարել ազատ, քանի դեռ կառչած է կեղծ ավանդապաշտությունից, կուսության ինստիտուտից, եվրոպական ու ամերիկյան հովանավորչությունից…
Պետականությունը չի կարող լինել ազատ ու անկախ, քանի դեռ մարդը կախված է ճղճիմ կենցաղային հարցերից, քանի դեռ նա վախ ունի իր ընտանիքի համար, չի կարող քաղաքացիական դիրքորոշում արտահայտել։
Պաթետիկ թեմաներն ինձ մոտ միշտ լավ չեն ստացվել, ես դասական հայրենասեր չեմ: Ինձ համար մեծ հաշվով միևնույն է` անկա՞խ է իմ պետությունը, թե՞ ոչ: Ինչպես շատ-շատերի համար:
Միայն գիտակից ու առողջ բանականություն ունեցող մարդը կարող է հասկանալ ազատության ու անկախության իմաստը, գնահատել ու պահպանել, պայքարել նրա համար: Միայն այդպիսի անհատականությունները կարող են ունենալ անկախ միավորումներ, պետականություն: Ի՞նչ անկախություն կարող է լինել մի երկրում, ուր մարդը ներքուստ ազատագրված չէ գոնե ինքն իրենից ու թմրամոլի պես պետք ունի հասարակական կարծիքի: Ամեն ինչ արվեց, որ իրական կապը կտրվի մարդկանց միջև։
Մեր հասարակությունը մասսաներն են: Այն կազմված չէ ինչ-որ գաղափարի շուրջ ինքնաբուխ ծագած բազմություններից: Այն չունի այլ հասարակական միավոր, քան ամբոխը, ժողովուրդը, մասսան՝ ընտրազանգվածը: Եւ ոչ հասուն անհատների միությունը:
Անկախություն ու ազատություն եք ուզում՝ ազատագրեք առաջին հերթին ինքներդ ձեզ, ձեր նախապաշարմունքներից, կարծրատիպերից, ուրիշի կարծիքը թող չլինի կարևոր ձեր ներքին՝ մարդկային արժեքային համակարգից բխող, եթե ունեք այդպիսին, դիրքորոշումից:
Ինչևէ, եթե կա սենց անկապ Անկախության մի օր, ապա պետք է շնորհավորել:
Շնորհավորում եմ բոլորիս Անկապ անկախության օրվա առթիվ:
Ու թող գալիք տարի գոնե անկախությունը անկապության չվերածվի մեր կյանքում:
Փառք ու պատիվ անկախության համար զոհվածներին, նրանք հո չգիտեի՞ն…
Լուսինե Վայաչյան
Հ.Գ. Մի քանի օր առաջ տարածքում ինչ-որ վթար էր տեղի ունեցել, շրջակայքում ջուր չկար: Դույլերով շրջում էի մոտերքում, հոսող ջրի ձայն էի փնտրում: Տեսնեմ՝ մարդիկ գնում են ջրի .գնացի հետևներից: 55-60 տարեկան մի մարդ, որը հավանաբար մարզից եկել էր Երևան գոյատևելու, այնպես էր հայհոյում էս անկախությունը, էս երկրին, ղեկավարներին… Նա դժգոհ էր, որ անկախության օրը տոնական է, ու ինքը չի կարող այդ օրն աշխատել: Ասում էր. «Ի՞նչիս ա պետք էդ անկախությունը, հանգիստ չունեմ, չգիտեմ` երբ ա օրը սկսում, երբ մթնում: Սովետի վախտ ես ինձ մարդ էի զգում, ամառները ծով էի գնում, ես ազատ էի, հիմա ես ազատ չեմ, ես իմ օրվա հացի ստրուկն եմ»:
Նկարը՝ ocean-ի
- 13:10Հայտնի է ջերմաստիճանը, որի ժամանակ ակտիվանում է կորոնավիրուսը. MedRxiv
- 13:10Հայաստանը քո ձեռքում դարձել է ժողովրդավարության պոչամբար՝ սրանից բխող բոլոր տոքսիկ հետեւանքներով. Աշոտյանը՝ Փաշինյանին
- 14:10Վլադիմիր Պուտինն ու Դմիտրի Մեդվեդևը շնորհավորական ուղերձներ ու ծաղկեփնջեր են ուղարկել Աննա Հակոբյանին
- 14:10Ինչ ընդհանրություն կա պատգամավորների թվի և Գարեգին Բ կաթողիկոսի միջև
- 17:28ՍՈՒՐԲ ԳԻՐՔՆ ԱՄԵՆ ՕՐ (31 մարտ 2018թ.)
- 16:48Նիկոլ Փաշինյանի հեղինակած երգը (տեսանյութ)
- 16:02Ֆիլիպ Կիրկորովը իր երեխաների համար տնային դիսնեյլենդ է կառուցել
- 14:25Սուրբ Զատիկի տոնին բազմաթիվ միջոցառումներ կկազմակերպվեն. Ժամանակացույց
- 17:30ՍՈՒՐԲ ԳԻՐՔՆ ԱՄԵՆ ՕՐ (30 մարտ 2018թ.)
- 15:27Այդ դեպքում, ինձ պետք է վաղուց բանտ նստեցրած լինեին իմ խենթ սանրվածնքների համար. Ջուս
23.04.2024 | 11:42
23.04.2024 | 11:06
13.04.2024 | 13:57
13.04.2024 | 13:26
13.04.2024 | 13:06
13.04.2024 | 12:59
13.04.2024 | 12:28
13.04.2024 | 11:29
12.04.2024 | 14:08
12.04.2024 | 13:56
12.04.2024 | 2:20
10.04.2024 | 15:10
10.04.2024 | 14:10
10.04.2024 | 13:10
10.04.2024 | 12:10
10.04.2024 | 11:10
09.04.2024 | 15:10
09.04.2024 | 14:10
09.04.2024 | 13:10
09.04.2024 | 12:10
09.04.2024 | 11:10
08.04.2024 | 15:10
08.04.2024 | 14:10
08.04.2024 | 13:10
08.04.2024 | 12:10
08.04.2024 | 11:10
06.04.2024 | 14:10
06.04.2024 | 13:10
06.04.2024 | 12:10
06.04.2024 | 11:10
05.04.2024 | 15:10
05.04.2024 | 14:10
05.04.2024 | 13:10
05.04.2024 | 12:10
05.04.2024 | 11:00
04.04.2024 | 15:10
04.04.2024 | 14:10
04.04.2024 | 13:10
-
Հասցե` Հայաստան, 0023, Երևան, Արշակունյաց 2
Հեռ: +374 (10) 06 06 23 (413, 414), +374 (99) 53 58 26
Էլ. փոստ` armv12@mail.ru -
2010-2011 © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են:
Մեջբերումներ անելիս հղումը armversion.com-ին
պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ
ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն
առանց armversion.com-ին հղման արգելվում է: -
Կայքում արտահայտված կարծիքների համընկնումը
խմբագրության տեսակետի հետ պարտադիր չէ:
Գովազդների բովանդակության համար
կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Copyright “Armversion.com” 2010.