Հակոբիկը իմ առաջին սերն ա իսկական: Մանկապարտեզի ու դպրոցի մնացած սիրածները հաշիվ չեն արդեն, որովհետեւ սա ա իսկականը, նրանք սուտ են եղել: Հակոբիկը ինձ հետ երաժշտական դպրոցում էր սովորում: Քանի փոքր էինք, դասից հետո դուրս էինք գալիս դիմացի կառուսելները, նստում «ռամաշկան» ու գոռգոռալով պտտվում, պտտվում, պտտվում, ու հետն էլ ինչ կար չկար վրեքներս գցելու , հանում էինք, ներքեւ գցում, Կառուսելի հսկող Սերոժ ձյաձյան ջղայնանում էր, ու կառուսելը ժամանակից շուտ կանգնացնում, հետո ճղճղում էր, ասում, որ էլ չի նստացնելու մեզ, մենք էլ ծիծաղում էինք, որովհետեւ մեկ ա թողնելու էր, կառուսելի տակից հավաքում էինք մեր ցելոֆանի «Յունիսեֆ» տոպրակները, նոտայի տետրերն ու գրքերը մեջը, կոշիկները, կուրտկեքը ու փախնում էինք:
Հիմա էլ մեծ ենք, էլ տենց բաներ էլ չենք անում, տասնչորս տարեկան ենք: Մայիս ա հիմա, երաժշտականի դեմի վայրի վարդի թփերը ծաղկել են, ու շուրջ բոլորը լցրել իրանց գարնան ու սիրո հոտերով: Հա մեր սերը տենց հոտ ունի, մեզանից էլ ա ինձ թվում ա տենց հոտ գալիս՝ անսանձ, դեռատի, անմշակ, չպատվաստված վարդի հոտ: Հակոբիկը ամեն առավոտ զանգում ա, ժամը ութին ու մենակ իմ համար հեռախոսով շվի ա նվագում, իրա մերը էդ ժամին քրոջը մանկապարտեզ ա տանում, տատս էլ շուկա ա գնում: Ես ահավոր երջանիկ եմ: Ինձ սիրում են: Չէ, Հակոբիկը ինձ բան չի ասել, բայց ես հո զգում եմ: Ինչի՞ ինքը չի զանգում Աննային, կամ Մարինեին, ինձ ա զանգում: Համ էլ որ կողքս կանգնած ա լինում, հանկարծ ձեռը կպնում ա ձեռիս, միանգամից կարմրում ա: Ես աղջիկ եմ, զգում եմ, սիրում ա: Ես էլ իրան եմ սիրում:
Ի՞նչ եմ իմանում ի՞նչ ա սերը: Դե եսիմ, սերը էն ա, որ կոկորդդ ղդիկ ա տալիս, փորիդ մեջ, պորտիկիցդ քիչ վերեւ խաղ ա անում, որ ուզում ես անկապ երգես, բարձրանաս կտուրին պառկես ու նայես աստղերի վրա, իրանք էլ քեզ վրա, որ ուզում ես անկապ գոռգոռաս, չէ, մարդկանց վրա չէ, չարությամբ չէ, քեզ հետ կատարվելիքի անհավատալի լինելուց, հիացմունքից, զգացմունքների առատությունից ու անղեկավարելիությունից, որ չես իմանում, թե ո՞նց վարվես դրանց հետ:
Որ ուտել չես ուզում, քնել չես ուզում, մենակ պառկում ես, ու ցանցառ բանաստեղծություններ ես գրում, կամ էլ կարդում ես ուրիշների գրածները, ու ընդեղ էլ ես տենց սիրո մասին կարդում, ու դու քեզ աշխարհի մասնիկն ես զգում: Որ կյանքդ կայանում ա նրանում, որ սպասում ես Հակոբիկի հետ հանդիպմանը, Հակոբիկի զանգերին, Հակոբիկի ձեռքի հանկարծակի քո ձեռքին կպնելուն, Հակոբիկի հետ տուն դառնալուն, ապրում ես էդ ամեն ինչը, ու նորից սպասում ես հաջորդ տենց բաներին: Հակոբիկենց շենքի մոտով գնում գալիս ես օրը հազար անգամ, ու չնայած չես տեսնում իրան, բայց հո գիտես, որ Հակոբիկենց տունն ա, ինքը ընդեղ ա ապրում, ընդեղ ա հաց ուտում, ընդեղ ա քնում, ու դու քեզ դրանից լավ ես զգում, մի տեսակ դողալ ես սկսում գարնան կեսին:
Սերը դա յա: Ես հաստատ գիտեմ: Հա, ես հո հետամնաց չե՞մ, գիտեմ, ոնց են երեխա սարքում, ու սեքս են ասում դրան, բայց ինձ ու Հակոբիկին տենց բաներ պետք չեն, մենք իրար տեսնելով ենք սեր անում: Դե կարող ա մեծանանք, դպրոցն ավարտենք, ամուսնանանք ու սեքս անենք, երեխեք սարքենք, բայց դե հիմա հլա սա հերիք ա մեզ: Մենք սեքս-մեքս չենք ուզում: Այ տենց: Հակոբիկ ունեմ, Հակոբիկն էլ ինձ ունի: Գնալու ենք ամառը հանգստյան տուն, ընդեղ լավ ա, սաղ օրը կարանք միասին լինենք: Վարդի հոտն էլ կտանենք հետներս, որովհետեւ մենք վարդի հոտ ենք, վարդի հոտը մեր մեջ ա, մենք էլ վարդի հոտի մեջ ենք: Ես անպայման բանաստեղծ եմ դառնալու, որ գրեմ, թե Հակոբիկիս ո՞նց եմ սիրում: Հակոբիկիս նմանը չկա: Ասում են հերը ման եկող ա Հակոբիկի: Դե հասկանում եմ, բայց դա չի նշանակում, թե Հակոբիկն էլ ա ման եկող: Չէ, Հակոբիկը մենակ իմն ա: Հաստատ: Մերոնք չգիտեն, որ իմանան, ջարդս կտան: Կասեն սիրած-միրած խաղացնելու տարիքդ չի: Բայց ես ի՞նչ անեմ, որ Հակոբիկը ինձ հիմա ա ռաստ եկել, հիմա ա ինձ սիրում, ոչ թե քսան տարեկանում, ես էլ իրան:
Վերջը, լավ եմ ապրում, մենակ վախենում եմ, հանկարծ մարդ չիմանա: Դե ընկերուհիներիցս չէ, նրանք սաղ էլ գիտեն, մեծերից նկատի ունեմ, մեծերը երեւի մոռանում են մեծանալով, որ իրանք էլ են տասնչորս տարեկան եղել, որ տենց սիրել են: Տատս ոնց որ բան ա կասկածում, որովհետեւ ասում ա, թե Սեւակն ասել ա առաջին սերը առաջին լավաշի նման միշտ կուտ ա գնում: Դե կարող ա մեր սերը հմուտ հացթուխ ա թխում: Տենց էլ կարա չէ՞ լինի: Իհարկե կարա, մանավանդ իմ սերը: Իմ սերն ուրիշ ա լինելու: Հիմա քնեմ, վաղն առավոտը Հակոբիկս կզանգի էլի ու շվի կնվագի աշխարհում մենակ ինձ համար: Ո՜ւյ…
Երեսուն տարեկան ենք: Ինչ-որ անտառում ենք: Չեմ հասկանում ո՞նց դառանք տասնչորսից միանգամից երեսուն: Դե լավ, ինչորայա, ինչ կանք` կանք: Հակոբիկը կա, ուրեմն ամեն ինչ նորմալ ա: Երեխեք հըլա չունենք: Բայց ոնց որ թե ամուսնացած ենք, կամ դրա նման մի բան: Որովհետեւ սեքս ենք անում: Սեքսը մի տեսակ չեմ հիշում ո՞նց ենք անում, բայց դե երեւի անում ենք էլի, որ ես գիտեմ դրա մասին: Թե չէ, որտեղի՞ց կարայի իմանամ, որ անում ենք: Համ էլ գիտեմ, որ հաճելի բան ա, որովհետեւ տենց հիշողություն կա մոտս:
Հիմա անտառում քեֆի ենք: Խորոված են անում տղամարդիկ, ես էլ գնացել եմ ու սեւախոտ ու ուրց եմ քաղում: Ամեն ինչից մեր վայրի վարդի հոտն ա գալիս: Ինչ լավ օր ա, արեւը պայծառ ա, բայց չի վառում, հազիվ հազ տաքացնում ա: Գարնանային արեւ ա: Ես էդ արեւը շատ եմ սիրում: Ընդհանրապես, ես եղանակներից կթողնեի գարունն ու աշունը, մեկ էլ հով ամառվա ու ձյունոտ ձմեռվա մասերը: Մնացածը կվերացնեի, եթե Աստված լինեի: Դե հիմա Աստված չեմ, սովորական սիրահարված աղջիկ եմ, չէ, կին եմ, երեսուն տարեկան կին եմ, որովհետեւ գիտեմ սեքսը ինչ ա ու ոնց են անում: Եթե տասնչորս տարեկան լինեի, չէի իմանա, քանի որ գիտեմ, ուրեմն երեսուն եմ, կարող ա մի երկու տարի էսկոմ, էնկոմ, բայց հաստատ տասնչորս չեմ:
էս ի՞նչ գոռոց ա: Անտառը դղրդաց ինչ որ մեկի գոռոցից: Վազեմ տենամ ի՞նչ ա եղել: Սիրտս սկսեց ահավոր անհանգիստ մզզալ, կողքս ծակում ա վազելուց, բայց պիտի վազեմ: Հակոբիիիկ: Հակոբիկիս բան եղած չլինի հանկարծ:
Աման, Հակոբիկս արնաշաղախ պառկած ա ծառի տակ ու գոռում ա. – Արջը, փախի: Ի՞նչ փախի, ես մի փետ եմ վերցնում, ու արջի մռթին տուր թե կտաս, ծալովի մկրատս հանում եմ, ու արջի աչքերը ծակում եմ, արջը ոռնալով փախչում ա:
— Հակոբիկ, Հակոբիկ, ցավդ տանեմ, ի՞նչ ա եղել:
Հակոբիկս «աղվեսանքը» երկու ձեռով բռնել ա ու գալարվում ա ցավից:
— Հակոբիկ, հլա թող, թող նայեմ ի՞նչ ա եղել:
— Զահրումար ա եղել, չոռ ա եղել, կյանքիս վերջն ա եղել: Սաղ ինչ կա-չկա պոկել ա արջը, ահա թե ի՞նչ ա եղել:
— Ի՞նչդ ա պոկել, այ Հակոբիկ:
— Դե տղամարդու բան դես դենն էլի, ձվերս, անդամս, դառել եմ անսեռ հրեշտակ:
— Դե լավ, Հակոբիկ, թող նայեմ էլի:
Շարունակելի
- 13:10Հայտնի է ջերմաստիճանը, որի ժամանակ ակտիվանում է կորոնավիրուսը. MedRxiv
- 13:10Հայաստանը քո ձեռքում դարձել է ժողովրդավարության պոչամբար՝ սրանից բխող բոլոր տոքսիկ հետեւանքներով. Աշոտյանը՝ Փաշինյանին
- 14:10Վլադիմիր Պուտինն ու Դմիտրի Մեդվեդևը շնորհավորական ուղերձներ ու ծաղկեփնջեր են ուղարկել Աննա Հակոբյանին
- 14:10Ինչ ընդհանրություն կա պատգամավորների թվի և Գարեգին Բ կաթողիկոսի միջև
- 17:28ՍՈՒՐԲ ԳԻՐՔՆ ԱՄԵՆ ՕՐ (31 մարտ 2018թ.)
- 16:48Նիկոլ Փաշինյանի հեղինակած երգը (տեսանյութ)
- 16:02Ֆիլիպ Կիրկորովը իր երեխաների համար տնային դիսնեյլենդ է կառուցել
- 14:25Սուրբ Զատիկի տոնին բազմաթիվ միջոցառումներ կկազմակերպվեն. Ժամանակացույց
- 17:30ՍՈՒՐԲ ԳԻՐՔՆ ԱՄԵՆ ՕՐ (30 մարտ 2018թ.)
- 15:27Այդ դեպքում, ինձ պետք է վաղուց բանտ նստեցրած լինեին իմ խենթ սանրվածնքների համար. Ջուս
23.04.2024 | 11:42
23.04.2024 | 11:06
13.04.2024 | 13:57
13.04.2024 | 13:26
13.04.2024 | 13:06
13.04.2024 | 12:59
13.04.2024 | 12:28
13.04.2024 | 11:29
12.04.2024 | 14:08
12.04.2024 | 13:56
12.04.2024 | 2:20
10.04.2024 | 15:10
10.04.2024 | 14:10
10.04.2024 | 13:10
10.04.2024 | 12:10
10.04.2024 | 11:10
09.04.2024 | 15:10
09.04.2024 | 14:10
09.04.2024 | 13:10
09.04.2024 | 12:10
09.04.2024 | 11:10
08.04.2024 | 15:10
08.04.2024 | 14:10
08.04.2024 | 13:10
08.04.2024 | 12:10
08.04.2024 | 11:10
06.04.2024 | 14:10
06.04.2024 | 13:10
06.04.2024 | 12:10
06.04.2024 | 11:10
05.04.2024 | 15:10
05.04.2024 | 14:10
05.04.2024 | 13:10
05.04.2024 | 12:10
05.04.2024 | 11:00
04.04.2024 | 15:10
04.04.2024 | 14:10
04.04.2024 | 13:10
-
Հասցե` Հայաստան, 0023, Երևան, Արշակունյաց 2
Հեռ: +374 (10) 06 06 23 (413, 414), +374 (99) 53 58 26
Էլ. փոստ` armv12@mail.ru -
2010-2011 © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են:
Մեջբերումներ անելիս հղումը armversion.com-ին
պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ
ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն
առանց armversion.com-ին հղման արգելվում է: -
Կայքում արտահայտված կարծիքների համընկնումը
խմբագրության տեսակետի հետ պարտադիր չէ:
Գովազդների բովանդակության համար
կայքը պատասխանատվություն չի կրում:
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Copyright “Armversion.com” 2010.